De meeste arbeidsmigranten in de Duin- en Bollenstreek wonen in de woonwijken. Soms in keurige huizen van de buitenkant niet te onderscheiden van de naburige huizen, soms heel herkenbaar door de kleurige fietsen van de verschillende uitzenders in de voortuin. Andere arbeidsmigranten wonen in grootschalige locaties in Lisse, Noordwijkerhout en Leiden. Een tocht langs enkele adressen levert verschillende verhalen op.
Lisse
Nikos Pavlo (30) en Monica Kolodziejczyk (32) delen een huis in de Lissese Wagenstraat met de moeder en broer van Nikos, Beata en Manolis. Nikos kwam vier jaar geleden naar Nederland. Hij werkte eerst via het uitzendbureau en woonde op verschillende plekken. Monica is al tien jaar in Nederland en had ook verschillende adressen in Noordwijk, Noordwijkerhout en Lisse.
Inmiddels hebben ze beiden een vaste baan en wonen nu in het huis van de werkgever van Nikos. Ze zijn blij met het fraai opgeknapte huisje in het Lissese centrum. ,,Niet dat alle huizen van de uitzendbureaus slecht waren. De andere bewoners maakten het soms tot een waar Armageddon. Niet iedereen heeft dezelfde leefwijze en werktijden en er waren altijd meer mensen dan hier’’, aldus Monica.
In Lisse betalen ze iets meer dan de wekelijkse 85 euro die ze aan het uitzendbureau moesten betalen maar dat hebben ze er graag voor over. ,,Dit is mooi en lekker dicht in het centrum. Bang dat we te afhankelijk zijn van de werkgever? We hebben goede werkgevers dus niet echt. Voorlopig blijven we hier. En in de toekomst? Misschien terug naar Polen of hier een huis kopen. Dat weten we nu nog niet.’’
Anoniem
Zo open als Nikos en Monica is niet iedereen. Veel arbeidsmigranten willen alleen anoniem vertellen over hun leef- en woonsituatie zoals een 30-jarige Poolse want ,,niet iedereen hoeft mijn saaie leven te weten’. Toen zij naar Nederland vertrok, kwam ze in de toenmalige Nachtegaal in Lisse terecht. Met een vriendin en nog twee andere meisjes deelde ze een kamer. ,,We kenden een stelletje dat een aparte kamer had met een eigen keuken. Dat was mazzel zodat we daar konden koken in plaats in de algemene keuken.’’
Toen ze voor de tweede keer terugkwam in Nederland kwam ze in een huis aan de Akervoorderlaan terecht waar tien mensen woonden ‘met huisgenoten die te veel dronken, theelichtjes aanstaken en rookten’. Daarna kreeg ze onderdak aan de Voorhoutse Jacoba van Beierenweg in een pand met veertien huisgenoten. Andere huizen in Lisse en Noordwijkerhout volgden. Met hulp van haar werkgever vond ze uiteindelijk een zomerhuis in Noordwijk. Ze is er blij mee. ,,Het is niet groot maar wel voor mezelf.’’
Winkelpand
Ook het Oost-Europese stel dat boven een winkelpand in Noordwijkerhout woont, wil niet met naam, nationaliteit en exacte locatie worden genoemd. Bang dat ze last krijgen met de verhuurder en ze straks geen huis meer hebben. Hij maakt als zzp’er fabrieken in de Bollenstreek schoon, zij heeft een vaste baan bij een fabriek in Noord-Holland.
Het stel is al negen jaar in Nederland waarvan acht jaar in Noordwijkerhout. Aanvankelijk woonden ze in recreatiehuizen zoals Solassi. Sinds vijf jaar huren ze het appartementje met twee slaapkamers vlakbij het centrum van Noordwijkerhout voor 1.350 euro. In Oost-Europa hebben ze een eigen appartement maar dat gebruiken ze alleen voor de vakantie. ,,We hebben een goed salaris en de mensen in Nederland zijn aardig. Alleen de verhuurmakelaar is een klootzak. Kijk naar het raam dat al heel lang kapot is en maar niet wordt gemaakt. Het gaat alleen om geld verdienen.’’
Villa
Bij een grote villa in Sassenheim staat op vrijdagavond de deur uitnodigend open. Een deel van de twintig bewoners blijft op de eigen kamer maar een Pool, die samen met zijn Slowaakse vriendin een kamer op zolder deelt, is wel spraakzaam. In Polen was hij lasser maar hij kreeg niet genoeg salaris. Hij vertrok naar Nederland waar hij een bedrijf aan de Vennestraat werkt. Hij woont inmiddels twee jaar in de villa waar keuken en sanitair wordt gedeeld.
,,Soms is het lastig als je met tien mensen tegelijk uit het werk komt en iedereen de wasmachine wil gebruiken. Of als mensen een feestje geven. Dan is het echt niet oké hier. Maar ik blijf voorlopig gewoon hier. Ik betaal nu 87,50 per persoon per week maar zelf iets vinden is lastig. Niemand wil aan Polen verhuren.’’
Ook in het luxueuze woonhuis aan de Heereweg in Lisse van Job’s Bemiddeling mogen we rondkijken. Op zaterdagochtend zijn de meeste bewoners van de tweepersoonskamers de deur uit. Hetzelfde in de containerwoningen aan de Langevelderlaan in Noordwijk. ,,Vanavond komen enkele vaste bewoners terug. Die willen alleen hier wonen want dit is met 65 euro per bed per week goedkoop’’, vertelt Job Pennings.
Tolk
Bij veel andere huizen blijft de deur dicht of wordt snel duidelijk gemaakt dat er geen interesse is. Zelfs de aanwezigheid van een Poolse tolk helpt niet mee. Ook bedenken sommige arbeidsmigranten zich nadat ze eerst wel hun verhaal hebben verteld. Zoals een echtpaar van de allereerste lichting arbeidsmigranten met inmiddels de Nederlandse nationaliteit en een eigen huis. Na overleg met de volwassen kinderen besluiten ze toch om zich terug te trekken. De reden blijft onbekend.
Bron: Leidsch Dagblad
